شعر

در اوج نگاهت خواهشی، بس زیباست

                            در دوری عشقت چه سکوتی تنهاست

تو نباشی که چه سود، دل من بی تابست

                           تو مرا معنا ده، تو مرا عاشق کن

من به تو دل دادم، ما به هم نزدیکیم

                             مثل رودی که به دریا جاریست

حال من بس خوب است، عشق ما رویایست

                           تا ابد پابرجاست، شور عشق در دلهاست

تو بیا یادم کن، در دلم شیدا کن

                            رسم عاشق شدنم تا ابد برپا کن

سخنی شیرینی، مثل یک بیت غزل                                                                                        خلق یک شعر هنر، آخر بیت غزل

تا بار دگر،بار سفر باید کرد

                                 از غم دوری عشق بار سفر باید کرد

یاد تو خاطره ایست در دل من

                                می روم ز شهر تو،بار سفر باید کرد

عاشقی در پس این سرّ معما

                                راز ها در دل ما،بار سفر باید کرد

می روم از شهر دلها،کوی غمها

                             سر زنم بر کوه و صحرا،بار سفر باید کرد

بیچاره از این دل،چه سفر ها

                            گم گشتگی از خاک دگر،بار سفر باید کرد

فریاد بر این دیده و آوارگی عشق

                  افسوس که آه مانده از این عشق،بار سفر باید کرد

ما سفر ها کرده از دل،در کوی یار

                   چه خطرها کرده ایم در وصل یار،بار سفر باید کرد

آتش دل خاموش شده                    چشمان پر نگاهمان

در کام مرگ زندگی                     بادیده اشک هایمان

بر جان عاشق پیشه ای                   در خود بسوزد

در هر کجای این سرا                      نام مان

از ما نشانی هیچ نیست                     تا پرده ابهام است

با یک دل سودا زده                          تاریکی ظلمت نما

این گمشده،                               از این گذر باید گذشت

بر خاک سرد                               بر نا کجا آباد خویش

آخر به کام زندگی                              تا آن سرای بی نشان

با نام عشق                              تا آن فراسوی نیاز

ویران شده                          

 در آرزوی تو

                         چه دلتنگم

بدون تو

                         چه غمگینم

صدایم کن

                       تو ای عشقم

تو را می خوانم از جانم

                    ز عشق تو چه دلگیرم

برای دیدن رویت

                      نفس در سینه ام مانده

خدایا،التماس کردم

                    به پایت ناله ها کردم

به پایت گل بریزم من

                    که شاید دست من گیری

چه حسی دارم امروز

                     چه شوری دارم امروز

اگر عاشق شدم من

                      اسیر عشق تو شدم من

دلیلش را تو میدانی

                     نگاهم را تو می خوانی

تو ای عمرم

                      تو ای جانم صدایم کن

تو ای عشقم

                    تورا می خوانم از جانم

شکستم من سکوتم را

                      تمام تار و پودم را

پذیرا باش و یادم کن

                      تمام خاطراتم را

دعا کردم که برگردی

                    نمی خواستم که مجبورشم

تو ای عشقم،ز تو دور شم

                                          صدایم کن صدایم کن...

 در خلوت شبهای من

                                 تو تک ستاره قلب منی

آهی به خلوت دلم

                                 تنها تو مونس منی

مسرورم از دیدار تو

                                سر مستم از آوای تو

می خوانمت با جان و دل

                                می خوانمت هر روز و شب

ای تک چراغ قلب من

                              شیدای من،شیدای من

ای هستی و ای جان من

                              ای شعر و ای آهنگ من

نزدیکتر از،از خود من

                              بیگانه ام از غیر تو

آواره ام از نام تو

                              هرسو که من رو می کنم

آنجا رخت را بنگرم

                            شیدای من،شیدای من

دلداده ی شبهای من

                           مستم که هوشیارم کنی

خوابم که بیدارم کنی

                          من فاش کنم اسرار دل

جز تو،که باشد راز دل

                          دل می بری با رسم خود

شیدا کنی با نام خود

                        آیین تو دل بردن است

عاشق به رسم کشتن است

                         شیدای من،شیدای من

ای هستی و ای جان من

من به خواهش چشمانت

                                باز به اصرار دلم،بلکه از عمق وجودم

به نگاهت محتاجم

                                          در آسمان خلوت شبهای من

تنها تو بودی مونس اشک های من

                                      شاه بیت غزل،ملودی عشق وهنر

ای نفس من به تو محتاجم

ازنگاه خسته تو  

                     می روم من با نگاهت

تاکنم کوچ ازدیارت

                      فاصله باید گرفت

فاصله تاشهر عشق

                     کوله بار خسته از غم

می روم تا شهر یار

                    توزبانم را نمی دانی 

تونگاهم رانمی خوانی

                       من کجاباید بفهمانم

این زبان خویش را 

                        دردرونم اشک وآه 

پیش کی خواهش تمنا،ای خدا

                         درتمنای خیالم ،آن که یارم بود 

مونس وغمخوارمن بود 

                         بی وفایی می کند

کوچ ازدیارت

                          تاکه باشد این خیالم

فاصله تا شهر ماست

                          فاصله تاشهر عشق

کوچ ازدیارت

                          کوله بار خسته ازغم.....

می روم تا شهر یار.....

در دیار خسته ما عاشقی تنها نبود

                               یا که از طوفان عشق لحظه ای آرام نبود

در سکوتم این خیال را کرده بودم

                                          مثل تو هیچکس در این دنیا نبود

چشم هارا شست و از دریا گذشت

                                          شست و از امواج بی آرام گذشت

در خیال آرزو هایم در این غوغای عشق

                                          مثل تو هیچکس در این دنیا نبود

جور دیگر دید و از غم ها گذشت

                                          از غم تاریکی دنیای بی فردا گذشت

سجده بر خاک تو نهادم همه عمر

                         دیدم در این غوغای عشق همدمی با من نبود

از خواب خیال آرزو باید گذشت

                                       زین پرده بی حل و معمّا باید گذشت

در نیاز من خسته این همه خواهش نبود

                                    این همه ناز و نیاز باطل نبود

 عشقی دوباره امّا

                      بایک جواب دشوار

چون بر زبان آید

                     با یک دنیا معمّا

حسی دوباره امّا

             حسی خیال انگیز

دیدار دوست امّا

                    با خواهش تمنّا

رحمی به حال خود کن

                   ای ناسپاس تنها

تنها رفیق تنها

                  با یک دنیا غریبه

سراپای وجودم به نیاز و نیایش و خواستن توست

جلوه های زیبای شاهکار طبیعت را می توان

با چشم های تو نگریست

وبا تو بودن دلهای مجروح و خسته مان

آرامش می یابد

برای دیدار تو

لحظه ها و زمان مفهومی ندارد

آری...

وجود تو یعنی تجدد حیات

می توان شمیم زندگی را به بهانه با تو بودن

احساس کرد

آری...

با وجود تو گل های زیبای بوستان چشم هربیننده ای را به حیرت وامیدارد

آری ...

چرخه ی آفرینش با بودن تو و به بهانه تو به خود می بالد